Γράμμα της Ρίτας Κακκάνη - Το ποδήλατο της αγάπης

Πρόσφατα λάβαμε το γράμμα μιας φίλης ποδηλάτισσας, η οποία αποτυπώνει τις σκέψεις και τα συναισθήματά της για το Ποδήλατο της Αγάπης. Αξίζουν 5 λεπτά από το χρόνο όλων μας για να το διαβάσουμε... Το άρθρο είναι αφιερωμένο σε όλους τους Ποδηλάτες Λάρισας μαζί με ευχές για Καλή Χρονιά!

 

"Το ποδήλατο της αγάπης (αληθινή ιστορία)

Αποχαιρέτισα το παλιό, σκουριασμένο σαράβαλο ποδήλατό μου και το κατέβασα στην αποθήκη της πολυκατοικίας για αιώνια ξεκούραση. 

Όχι, δεν το δίνω για ανακύκλωση μετάλλων, γιατί ήταν ο πιο πιστός μου σύντροφος, συνεργάτης και υπηρέτης για 23 ολόκληρα χρόνια και θέλω να το θυμάμαι. 

Το έχω αποκτήσει από τα πρώτα μου μεροκάματα στην Ελλάδα. Χιλιάδες χιλιόμετρα ...με έχει κουβαλήσει σε καύσωνες, σε βροχές και χιόνια, σε όλα τα μέρη της Λάρισας και στα γύρω χωριά. Με γνώρισε από την καλή και από τη ανάποδη, με «άκουσε» να γελάω, να κλαίω με λυγμούς, να τραγουδάω, να σφυρίζω στα πουλιά, να αναστενάζω νοσταλγώντας την πατρίδα μου, να παραπονιέμαι αλλά και να δοξάζω τον Θεό. Ακόμα και η μοναξιά μου απόκτησε αίσθηση μαγική όταν πετούσα με το ποδήλατό μου – με την δική μου δύναμη.

Η μικρή μου κόρη πολλές φορές είχε ακούσει τις ατέλειωτες απίθανες ιστορίες μου που αφορούσανε την ποδηλασία. Ίσως νόμιζε ότι της λέω και ψέματα που και που, για να την διασκεδάζω περισσότερο. Με ορθάνοικτα μάτια άκουγε όταν της αφηγήθηκα, ότι ο καλύτερός μου παιδικός φίλος, που πηγαίναμε μαζί σχολείο, μου είχε μάθει ποδήλατο, όταν ήμουνα 9 χρονών. Τότε δεν υπήρχαν παιδικά ποδήλατα, έπρεπε να μάθω ποδηλασία με το ποδήλατο της μητέρας μου, που ήταν υπερβολικά μεγάλο για μένα. Δεν έφτανα να καθίσω στη σέλα και όρθια στα πηδάλια έπρεπε να βρω την ισορροπία μου, κρατώντας το βαρύ τιμόνι. Ο φίλος μου για πολλές εβδομάδες έκανε μια ηρωική προσπάθεια για να κρατήσει το ποδήλατο για να μην πέσω και χτυπήσω. Τελικά όταν έμαθα να κουμαντάρω μόνη μου το ποδήλατο, εκείνος εξακολουθούσε να τρέχει δίπλα μου και από την χαρά του χτυπούσε παλαμάκια. Αυτό το ευλογημένο αγόρι όταν μεγάλωσε, έγινε ιερέας και καρμελίτης μοναχός. Όταν – σπανιότατα – συναντιόμαστε, πάντα του φιλάω το χέρι του (πράγμα που δεν είναι συνηθισμένη πράξη προς τους καθολικούς παπάδες), όχι μόνο από σεβασμό επειδή έγινε ιερέας, αλλά από ευγνωμοσύνη, που μου έμαθε ποδήλατο τόσο καλά, που δύσκολα θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό. Ευλογήθηκα και εγώ γιατί έγινα ταχυδρόμος στην πατρίδα μου και υπηρετούσα τον κόσμο στις πιο άγριες και δύσκολες καιρικές συνθήκες, πάντα με ποδήλατο. Ήμουνα μια από τις ελάχιστες γυναίκες, που εμπιστεύτηκε το ταχυδρομείο για να κάνω αυτή τη δουλειά, που απαιτούσε εξαιρετική φυσική κατάσταση.

Μια μέρα όμως τα μυαλά μου πήραν αέρα, παράτησα τα πάντα και ήρθα να ζήσω στην Ελλάδα. Εδώ δεν μπορούσα πια να είμαι ταχυδρόμος, αλλά οπωσδήποτε ήθελα να έχω ποδήλατο, που είναι το μόνο όχημα που μπορώ να οδηγήσω, ούτε μηχανάκι, ούτε αυτοκίνητο ήθελα ποτέ. 

Το ποδήλατο που έχω αγοράσει κάποτε φτηνά εδώ στην Ελλάδα, το έχω ταλαιπωρήσει πάρα πολύ. Οι ρόδες του είχαν στραβώσει, η σέλα του είχε σκιστεί, η σχάρα του είχε σπάσει, τίποτα δεν λειτουργούσε καλά πλέον πάνω του. Ούτε οι κλέφτες θα το ζήλευαν και έτσι το άφηνα παντού ξεκλείδωτο. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, λόγω των ασήκωτων οικονομικών δυσκολιών, φαινόταν όλο και πιο μακρινό το όνειρο να αποκτήσω καινούριο δίκυκλο. Η 12χρονη κόρη μου συχνά μου έλεγε ότι είναι ντροπή μια τόσο καλή ποδηλάτισσα – σαν εμένα – να κυκλοφορεί με ένα τόσο χάλια ποδήλατο και κατάλαβα ότι με λυπάται. Καθώς πλησιάζανε οι γιορτές των Χριστουγέννων, συζητούσα μαζί της τι δώρο θα ήθελε. Έλεγε πολλά και διάφορα: παπούτσια, ρούχα, βιβλία, υπολογιστή και άλλα που ζητάνε συνήθως τα παιδιά στην ηλικία της. «Φέτος τίποτα από αυτά δεν μπορώ να σου πάρω, καρδιά μου. Περνάμε πολύ δύσκολα οικονομικά, το ξέρεις… Έχουμε λογαριασμούς και φόρους να πληρώσουμε για το κράτος, για να σωθεί η Ελλάδα και δεν περισσεύει τίποτα για μας. Ίσως πρέπει να ανοίξεις τον κουμπαρά σου, είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλά λεφτά μέσα, που τα μάζευες τα τελευταία τρία χρόνια για να αγοράσεις κάτι ‘σπουδαίο’, όπως έλεγες. Λοιπόν, ήρθε η ώρα να πάρεις κάτι για τον εαυτό σου, με τα δικά σου χρήματα», της είπα με πολύ βαριά καρδιά.

«Ναι, μαμά. Αν είναι έτσι, χαλάλι, για την Ελλάδα θα ανοίξω τον κουμπαρά μου και δεν πειράζει που δεν μπορείς να μου πάρεις δώρο», απάντησε η κόρη μου και δεν έδειχνε καθόλου απογοητευμένη. Με αρκετή στεναχώρια έφτασε το βράδυ της παραμονής Χριστουγέννων. Όμως πρώτη φορά γιορτάσαμε την Γέννηση του Χριστού όπως έπρεπε: σε ταπεινές συνθήκες, χωρίς υπερκατανάλωση, αλλά με λαμπερά συναισθήματα. Στο γιορτινό τραπέζι τοποθετήσαμε μερικά κεράκια για να αισθανθούμε λίγη ζεστασιά στο παγωμένο σπίτι - χωρίς θέρμανση- και καλέσαμε και τα γατάκια μαζί από το μπαλκόνι, που ήταν αδέσποτα κάποτε, για να έχουμε την συντροφιά τους. Μας φάνηκε πολύ νόστιμο το φαγητό μας: μακαρόνια με τριμμένη γραβιέρα, που πήραμε από το πακέτο βοήθειας των φτωχών. Ύστερα ψάλαμε και την «Άγια νύχτα» και έδωσα το μοναδικό δώρο που τελικά κατάφερα να αγοράσω για την κόρη μου: ένα λογοτεχνικό βιβλίο, για να διαβάζει στις διακοπές. Τα μάτια της έλαμπαν: «Ευχαριστώ μαμά! Έλα στο δωμάτιό μου να δεις κάτι. Άνοιξα τον κουμπαρά μου και ξόδεψα όλα τα λεφτά που είχε μέσα. Αγόρασα κάτι φανταστικό. Κλείσε τα μάτια σου!» μου είπε και με οδήγησε σιγά-σιγά στο δωμάτιό της. Σκέφτηκα ότι μάλλον κατάφερε να πάρει ένα υπολογιστή που ονειρευότανε.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου δεν μπορούσα να το πιστέψω, σαν να έβλεπα όνειρο: μπροστά μου καμάρωνε ένα πανέμορφο, ολοκαίνουριο, ασημί χρώμα ποδήλατο, γεμάτο κόκκινες κορδελίτσες με φιογκάκια. Από το τιμόνι κρεμότανε μια υπέροχη ζωγραφιά: ανάμεσα σε δεκάδες αστεράκια δύο άγγελοι κρατούσαν μια επιγραφή με τα εξής λόγια: «Με γειά! Καλοτάξιδο! Καλά Χριστούγεννα, μαμά! Σ`αγαπώ!»

Η συγκίνησή μου ήταν απερίγραπτη όταν συνειδητοποίησα ότι η κόρη μου έκανε χρόνια οικονομία για να μου πάρει ένα ποδήλατο. Το προσωπάκι της το γέμισα με δεκάδες φιλιά για να την ευχαριστήσω για το μεγάλο δώρο που μου έχει κάνει. Αγκαλιαστήκαμε σφικτά για πολύ ώρα και λέγαμε ότι είμαστε οι πιο πλούσιοι άνθρωποι του κόσμου, γιατί έχουμε το πιο πολύτιμο αγαθό που μπορούμε να δώσουμε απεριόριστα ο ένας στον άλλο: την ΑΓΑΠΗ."